رباعی

در دغدغه ای سیاه بودم آمد درگیر ِ یک اشتباه بودم آمد تاریک‌ترین شب ِ مرا روشن کرد امشب نگران ِ ماه بودم آمد جلیل واقع طلب رباعی...

خواب سنگ است و بهت ِ شکستنروح ِ شفاف ِ بالی که دارمجلوه‌ی وًهمی از آبشار استاین سراب ِ زلالی که دارمجای جای ِ دلم را فروریختثقل ِ آوار ِ ( ای کاشکی ها )لعنت ِ کاشکی های پوچ استآرزوی محالی که دارمتاول ِ چرکی و پینه‌ی زخم ؟اجرت ِ شانه هایم همین استرقص ِ اشباح سرخ و کبود استبازتاب ِ سوالی که دارم□بارها توبه کرد و قسم خوردتا پی ِ عاشقی ها نگرددبازهم کوچه گرد ِ خیال استاین دل ِ لاابالی که دارمگر به چشم ِ تو بی شاخ و برگمباغ ِ احساسم از گل تهی نیستباز هم می‌توان کلبه‌ای ساختدر پناه ِ خیالی که دارمآه ای باغ، ای سَرو ، ای تاکاطلسی‌ ، یاس‌ ، زنبق ، شقایقخاک ِ من عمر ِ سرسبزتان بادفصل ِ کوچ است حالی که دارمجلیل واقع طلب رباعی...

سایه ام را می‌زند با تیر و من دلواپَسَم تا مبادا در هدف گیری خطایی رخ دهد جلیل واقع طلب رباعی...